به نقل از «خبرآنلاین»

میکرو تئاتر و فضای منحصر به فردش

تاریخ انتشار: ۷ اسفند ۱۴۰۲ | کد خبر: ۳۹۸۳۳۲۴۹

در واقع میکروتأتر در دنیای تأتر به نمایشی گفته می‌شود که در فضایی که الزاماً در سالن‌های تأتر اجرا نمی‌شود و ویژگی آن اجرا در محیطی کوچک است که تماشاگر محدود آن، به صحنه نمایش و بازیگران بسیار نزدیک است و به کارگردان این امکان را می‌دهد که تماشاگر را به موضوعات مطرح شده در نمایش‌نامه نزدیک کند و بتواند ارزش‌های غالباً سیاسی را به مخاطب انتقال دهد ولی در ایران این نام توسط حسن معجونی و گروه لیو بر نمایش‌هایی گذاشته شد که مربوط به نوعی از نمایش عروسکی است که دکور و عروسک‌ها بسیار کوچک طراحی می‌شوند و توسط دوربین با لنز ماکرو به روی پرژکتور به نمایش درمی‌آید، این نوع از اجرا امکان ساخت صحنه‌هایی واقع‌گرایانه را ایجاد می‌کند که یا امکان ساخت آنها بر روی صحنه تأتر ممکن نیست و یا بسیار مشکل خواهد بود و به نوعی تلفیق تأتر عروسکی با سینماست، این که مخاطب چنین نمایشی ضمن تماشای تصاویری از فضای طراحی شده و عموماً متنوع و دقیق صحنه‌ها، امکان تماشای ماکت‌ها را نیز دارد و حرکات عروسک گردان‌ها و تصویر بردارها را به عنوان نوعی پرفورمنس می‌بیند تجربه‌ای متفاوت است و این در حالی است که نمایش دویست و هشتادمین شب سال با یک راوی که نامه‌ها را پس از سال‌ها بازخوانی می‌کند و روی صحنه حضور دارد اجرا می‌شود، حضور راوی به عنوان عاملی از جنس انسانی، فضای میکرو تأتر را می‌شکند و یک امر تماشایی متفاوت بر روی صحنه ایجاد می‌کند.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

ایجاد سه عامل تماشایی این امکان را به کارگردان داده است تا با تکرار چندباره یک وضعیت احساسی بتواند بار دراماتیک نمایش‌نامه را تقویت کند، اینکه مخاطب با آنچه آن را میکرو تأتر می‌نامیم به دلیل نمایش بر روی پرده پرژکتور نتواند همراه باشد با حضور راوی برطرف می‌شود و اگر مخاطب با نوع نمایش همراه شود،حضور راوی به دلیل میزانسن‌های ساکن و حجم سازی در نقطه طلایی صحنه که به صورت نشسته انجام می‌شود تداخلی ایجاد نمی‌کند.

استفاده از دو دوربین و ساخت ماکت‌هایی با تعدد لوکیشن باعث می‌شود نمایشی چشم‌نواز و با ریتم مناسب اجرا شود. ریتم در این نوع روایت که دو راوی یکی حاضر بر صحنه و دیگری غایب بر صحنه و به صورت صوتی پخش می‌شود ممکن است نمایش را از ریتم خارج کند ولی تکنیک به کار برده شده در این اجرا و سرعت عمل عروسک‌گردانان باعث می‌شود این اتفاق رخ ندهد.این تکنیک دو گانه به این صورت است که راوی حاضر در صحنه بخشی از نامه را می‌خواند و مخاطب آنچه بوده است را از چشم راوی غایب می بیند، یعنی در تمام مدت هر آنچه در تصویر میینیم از نقطه نظر راوی غایب است و این سبب می‌شود مخاطب بتواند همذات پنداری بیشتری بکند و ناخواسته خود را جای راوی غایب بگذارد و به واقع به این روش راوی غایب با حضور تماشاگر حاضر می‌شود و هر تماشاگر عامل تکثرجانشینی برای راوی غایب بر صحنه خواهد بود،یعنی اینکه راوی غایب به تعداد تماشاگران حاضر در صحنه متکثر شده است و هر کدام از تماشاگران می توانند عاملی در پیشبرد نمایش باشند که به چگونگی آن خواهم پرداخت.

اما پیش از آن باید درباره نوع روایت به نکته‌ای توجه کنیم و آن این است که قسمت‌هایی از آخرین لحظات پیش از شهادت توسط چه کسی روایت شده است؟راوی حاضر در صحنه هر آنچه در دست دارد نامه‌های راوی غایب است و او در طول نمایش تنها ادامه نامه‌ها را روایت می‌کند و چیزی خارج از آنچه نوشته بوده است نمی‌گوید و حتی بعضی از اتفاقات را که ما می‌بینیم او در نامه نمی‌آورد، تا اینجا روایت سالم است و مخاطب با تصاویر و راویان همراه می‌شود اما در انتهای نمایش که راوی غایب دیگر فرصتی برای نگارش نامه‌ای به خواهر کوچکترش را نداشته است ناگهان مخاطب با هیچ راوی همراه نمی‌شود و خود را در داستانی که به انتها نرسیده است تنها می‌بیند، چرا که راوی حاضر یعنی خواهر کوچکتر که پس از سال‌ها نامه‌ها را بازخوانی می‌کند دیگر نامه‌ای به عنوان ابژه ارتباطی با راوی غایب ندارد و ارتباط او با آخرین ساعت‌های راوی مختل شده است، از سویی دیگر راوی حاضر ما را به سمت خیال خود نمی‌برد که اگر اینچنین بود می‌بایست خودش از آن لحظه به بعد وارد اجرای کنشگر می‌شد و با حرکت دادن عروسک‌ها داستان را به آنگونه که می‌پنداشته است روایت می‌کرد، اینگونه راوی حاضر و راوی غایب به یک تن تبدیل می‌شدند و تکثر از بین می‌رفت و راوی یک تن می‌شد و به دلیل پیوند عاطفی و همچنین پیوند خونی، مخاطب روایت نهایی را نه از راوی نامطمئن بلکه از راوی احساس گرا باور می‌کرد و یا اینکه با استفاده از تکثر روایت را چندگانه می‌کرد و یا حتی با شکستن دیوار چهارم می‌توانست روایت را از نگاه یکی از تماشاگران و با آنچه او میپنداشته پایان می‌داد که گرچه در این مورد روایت با راوی نامطمئن تمام می‌شد ولی قابل درک بود به ویژه اگر اسلاید پایانی توسط یکی از تماشاگران قرائت می‌شد.

با اینحال باید گفت که نمایش دویست و هشتادمین شب سال نمایشی متفاوت و در عین حال جذاب است که با انتقال حسی بین راوی حاضر و آنچه تکثر راوی غایب نامیدیم موفق عمل کرده است.

245245

برای دسترسی سریع به تازه‌ترین اخبار و تحلیل‌ رویدادهای ایران و جهان اپلیکیشن خبرآنلاین را نصب کنید. کد خبر 1877556

منبع: خبرآنلاین

کلیدواژه: تئاتر تئاتر شهر بازیگران تئاتر راوی حاضر نامه ها

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.khabaronline.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «خبرآنلاین» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۹۸۳۳۲۴۹ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

اجرای عمومی تئاتر‌های جشنواره رضوی گامی موثر است/ ماجرای عشقی عجیب

کارگردان نمایش «پر» از آثار هفدهمین جشنواره ملی تئاتر رضوی، رویکرد جشنواره در حذف بخش رقابتی و توجه به اجرای عمومی آثار را اقدامی موثر دانست.

به گزارش گروه فرهنگی خبرگزاری دانشجو، نمایش «پر» نوشته مجید کاظم‌زاده‌مژدهی با کارگردانی محمد رسائلی در قالب هفدهمین جشنواره ملی تئاتر رضوی از ۱ تا ۱۰ اردیبهشت سال جاری در تالار مرکزی شهر رشت روی صحنه رفت.

محمد رسائلی درباره موضوع نمایش «پر» و دغدغه خود برای تولید و اجرای این اثر، گفت: این نمایشنامه با مضمون بسیار خاص و مرتبط با فرهنگ رضوی نوشته شده و رویکرد آن مرا به چالش واداشت و لذا دوست داشتم آن را تولید کنم. این نمایش زندگی یک فرد به اصطلاح چاله‌میدانی قبل انقلاب را روایت می‌کند که عاشق زنی می‌شود که کفش‌دار حرم امام رضا (ع) است و داستان جالبی برایش رقم می‌خورد.

وی اظهار امیدواری کرد داستان این اثر در اجرا نیز مخاطب را تحت تاثیر قرار داده باشد.

رسائلی با بیان اینکه تولید اثر برای جشنواره‌های موضوعی یا غیر آن به لحاظ اجرا دارای چارچوب مشخصی است، تصریح کرد: برای القای روح و جان معنوی تئاتر‌های با موضوع رضوی به مخاطب، نگاه ما متفاوت می‌شود، زیرا تاثیر روانی که من به عنوان هنرمند در وجودم از امام رضا (ع) می‌گیرم با کار‌های دیگر متفاوت است. هنرمند عرصه تئاتر باید در درجه اول ارتباط معنوی و ارادت خاصی را که خودش با امام رضا (ع) می‌گیرد به خوبی در لایه‌های مختلف اجرا برای مخاطب نیز به نمایش بگذارد تا ارتباط دوسویه بین مخاطب و تئاتر رضوی شکل بگیرد و مضمون مورد نظر به مخاطب القا شود.

کارگردان نمایش «پر» درباره حضور در جشنواره رضوی یادآور شد: این جشنواره برای من جایگاه مستحکمی دارد که به آن ارادت دارم و حالم را تا حد بسیار زیادی خوب می‌کند، لذا شرکت در آن برایم جایگاه بالایی داشت.

وی درباره حذف بخش رقابتی جشنواره تئاتر رضوی و گرایش به اجرای عمومی نمایش‌ها در شهر‌های خود، تاکید کرد: این اقدام گامی موثر و حرکتی قابل پذیرش است و این مهم مولفه موثری در موفقیت اهداف جشنواره برای نشر فرهنگ رضوی است.

رسائلی در پایان با بیان اینکه وجود بخش رقابتی از جهتی سبب تبادل نظر و انتقال تجربه بین گروه‌های نمایشی می‌شود، گفت: با این وجود تحقق حمایت اجرا‌های عمومی برای هر نمایش در شهر خود با توجه به شرایط اقتصادی موجود بسیار بهتر است و از این منظر این اقدام پسندیده و قابل ستایشی است که از سوی دبیرخانه جشنواره مطرح شده است.